اگر عالم همه پر خار باشد

دل عاشق همه گلزار باشد
وگر بيکار گردد چرخ گردون

جهان عاشقان بر کار باشد
همه غمگين شوند و جان عاشق

لطيف و خرم و عيار باشد
به عاشق تو هر جا شمع مرده است

که او را صد هزار انوار باشد
شراب عاشقان در سينه جوشد

حريف عشق در اسرار باشد
به صد وعده نباشد عشق خرسند

که مکر دلبران بسيار باشد
سوار عشق شو وز ره مينديش

که اسب عشق بس قهار باشد
به يک حمله تو را منزل رساند

اگر چه راه نا هموار باشد

ميخواهم و ميخواستمت تا نفسم بود
ميسوختم از حسرت و عشق تو بسم بود
عشق تو بسم بود كه اين شعله بيدار
روشنگر شبهاي بلند قفسم بود
آن بخت گريزنده دمي آمد و بگذشت
غم بود كه پيوسته نفس در نفسم بود
دست منو آغوش تو هيهات كه يك عمر
تنها نفسي با تو نشستن هوسم بود
بالله كه جز ياد تو گر هيچكسم هست
حاشا كه بجز عشق تو گر هيچكسم بود
سيماي مسيحائي اندوه تو اي عشق
در غربت اين محلكه فريادرسم بود
لب بسته و پر سوخته از كوي تو رفتم
رفتم بخدا گر هوسم بود بسم بود

شب دوباره پيدا شد
دل به لرزه افتاد
روي ماه تو آمد
لحظه لحظه در ياد
چشم از تو بينايم بي تو مانده بيدار
يا شبم به سر آور يا برس به فرياد
قصه ها دارد به من هر تار موي تو
شوق ديدار تو دارد قصه گوي تو
اي طنين آوازم
اي صداي هر سازم
غربتم به پايان شد
آشناي آوازم
با تو به فردا ميرسم
با تو هم آغوشم
غم هرچه بود از هر کجا گشته فراموشم
چشم روشنت آمد رنگ صبح فردا شد
قلب خسته ي عاشق غرق در تمنا شد
فصل تيرگي ها رفت موسم سحر آمد
لحظه هاي تنهايي بيگمان به سر آمد

اگر عالم همه پر خار باشد

دل عاشق همه گلزار باشد
وگر بيکار گردد چرخ گردون

جهان عاشقان بر کار باشد
همه غمگين شوند و جان عاشق

لطيف و خرم و عيار باشد
به عاشق تو هر جا شمع مرده است

که او را صد هزار انوار باشد
شراب عاشقان در سينه جوشد

حريف عشق در اسرار باشد
به صد وعده نباشد عشق خرسند

که مکر دلبران بسيار باشد
سوار عشق شو وز ره مينديش

که اسب عشق بس قهار باشد
به يک حمله تو را منزل رساند

اگر چه راه نا هموار باشد

شب دوباره پيدا شد
دل به لرزه افتاد
روي ماه تو آمد
لحظه لحظه در ياد
چشم از تو بينايم بي تو مانده بيدار
يا شبم به سر آور يا برس به فرياد
قصه ها دارد به من هر تار موي تو
شوق ديدار تو دارد قصه گوي تو
اي طنين آوازم
اي صداي هر سازم
غربتم به پايان شد
آشناي آوازم
با تو به فردا ميرسم
با تو هم آغوشم
غم هرچه بود از هر کجا گشته فراموشم
چشم روشنت آمد رنگ صبح فردا شد
قلب خسته ي عاشق غرق در تمنا شد
فصل تيرگي ها رفت موسم سحر آمد
لحظه هاي تنهايي بيگمان به سر آمد

زيرا مي دانم که به سوي من باز خواهي گشت پس با همه توانم

تلخي اين انتظار را تحمل خواهم کرد.

به انتظارت خواهم ماند زيرا قلب من با هر تپش خود آهنگ خاطرات

گذشته را مي نوازد. قلبي که در آن خاطره ها و خوشي ها تا ابد

مدفون است حتي اگر بدانم روزي جسم تو به سوي من باز نمي گردد

باز هم به انتظارت مي نشينم. شايد روزي صداي پايي را بشنوم که از

آن تو باشد اي محبوبم......

سلام

بيچاره روح ما چقدر تنهاست و ما چقدر ازش دوريم .

به وبلاگ من هم سر بزن خوشحال ميشم نظر شما رو هم در مورد نوشته هام بدونم .

سلام وبلاگ خيلي خيلي زيباي دارين خوشحال ميشم كه به كلبه تنهايي ما هم تشريف بياوريد

در ضمن ما از شما ممنونيم كه در گروه ما عاشق دلباخته عضوشديد

با تشكر از انتخاب شما

سلام ...

خب پس همچي تقصير آدم بود آره ؟! حالا تكليف اين روح بيچاره چيه ؟؟

اصلا مگه اون روح نميتونست آدمش را آدم كنه ؟ ها ؟

خيلي پيچيده است ، نه ؟

خدا هم همينو ازم ميخواد كه من اين آدم را آدم كنم ...

خدا كمك ! اين آدم آدم بشو نيست !

...

يا علي ...

خيلي قشنگ بود...خيلي

آدم من هم مثل آدم شماست...كاشكي چشمهاي خدا رو ببينه كه بهش نگاه مي كنه...