باز کن پنجره ها را که نسیم

روز میلاد اقاقی ها را جشن می گیرد .

و بهار

روی هر شاخه ، کنار هر برگ

شمع روشن کرده است .

باز کن پنجره ها را ای دوست

حالیا معجزه ی باران را باور کن

و سخاوت را در چشم چمن زار ببین

و محبت را در روح نسیم ...

که در این کوچه ی تنگ

با همین دست تهی

روز میلاد اقاقی ها را جشن می گیرد

خاک جان یافته است

تو چرا سنگ شدی ؟

تو چرا این همه دلتنگ شدی ؟

باز کن پنجره ها را

و بهاران را

باور کن .

                                                            فریدون مشیری

                                                *     *     *

عید نزدیکه ... بهارتون مبارک ...

حرف آخر : یا مقلب القلوب و الابصار

یا مدبر اللیل و النهار

یا محول الحول و الاحوال

حول حالنا الی احسن الحال

            حول حالنا الی احسن الحال

                       حول حالنا الی احسن الحال

                                    حول حالنا ...

                                         .

                                         .

زمین سردش بود ؛ زیرا ایمانش را از دست داده بود ، نه دانه ای از دلش سر در می آورد و نه پرنده ای روی شانه هایش آواز می خواند . قلبش از ناامیدی یخ زده بود و دست هایش در انجماد تردید مانده بود .

خدا به زمین گفت : عزیزم ، ایمان بیاور تا دوباره گرم شوی ؛ اما زمین شک کرده بود ، به آفتاب شک کرده بود ، به درخت شک کرده بود ، به پرنده شک کرده بود .

خدا گفت : به یاد می آوری ایمان سال پیشت چگونه به پختگی رسید ؟ تو داغ و پر شور بودی و تابستان شد ؛ و شور و شوقت به بار نشست و کم کم از آن شوق و بلوغ به معرفت رسیدی ، نام آن معرفت را پائیز گذاشتیم ؛ اما ... من به تو گفتم که از پس هر معرفتی ، معرفتی دیگراست وپرسیدمت که آیا می خواهی تا ابد به این معرفت بسنده کنی ؟ تو بی قرار معرفتی دیگر بودی ؛ و آن گاه به یادت آوردم که هر معرفت دیگر در پی هزار رنج دیگر است . تو برای معرفتی نو به ایمانی نو محتاجی ، اما میان معرفت نو و ایمان نو فاصله ای تلخ و سرد است که نامش زمستان است ؛ فاصله ای که در آن باید خلوت و تأمل و تدبیر را به تجربه بنشینی ، صبوری و سکوت و سنگینی را . و تو پذیرفتی . حال وقت آن است که از زمستان خود به در آیی و دوباره ایمان بیاوری و آنچه را از زمستان آموختی در ایمان تازه ات به کار بری ؛ زیرا که ماندن در این سکوت و سنگینی رسم ایمان نیست . ایمان شگفتی و شور و شادمانی است ، ایمان زندگی است .

                                                پس ، ایمان بیاور ، ای زمین عزیز .

                                                                       و بهاری دیگر را تجربه کن ...

حرف آخر : بیدار شو ای دل که جهان می گذرد

وین مایه ی عمر رایگان می گذرد

در منزل تن مخسب و غافل منشین

آیا تا به حال شده جایی نشسته باشید و یک دفعه دلتان بخواهد برای کسی که دوستش دارید ، کار نیک انجام دهید ؟

آدما خیلی اشتباه می کنن . اشتباهات ، جزئی از زندگی آدماس . جزئی که اغلب دوستش ندارن و دوست دارن از صفحه ی زندگی شون پاک بشه .

عاشقم  چند وقت پیش ، عاشق شدم ! همینطوری ناگهانی ! صبح از خواب بیدار شدم و دیدم که عاشقم ! خیلی عجیب بود . فکر می کردم اشتباه می کنم . ولی واقعا عاشق شده بودم ،
دیدم که قلبم تنگ شده بود ، یکی توی قلبم بود ... همه اینو می فهمیدن ، همه می گفتن : عاشق شدی ؟ بعد من می گفتم : نمی دونم . می گفتن : عاشق کی شدی ؟ و من بازم می گفنم : نمی دونم ... خیلی عجیب بود ! مگه می شه آدم عاشق بشه و ندونه که معشوقش کیه ؟!!! ... بعد دیدم این طوری نمی شه ! باید یه معشوق داشته باشم . عاشق بی معشوق معنی نداره ... توی مردم گشتم ، تا معشوقم و پیدا کنم . خیلی سخت بود . همه جا رو گشتم ، همه ی دنیا رو ... می رفتم ... و به هر کس که می رسیدم ، تو چشماش نگاه می کردم و می پرسیدم : شما معشوق منی ؟!!! ... خیلی ها به من گفتن : دیوونه ! ولی من محل نمی ذاشتم . بازم به دنبال معشوق می گشتم ... ولی بی فایده بود ، پیداش نمی کردم . خسته شدم ... قلبم رو گذاشتم پیش روم و گفتم : یا همین الان تکلیف منو معلوم می کنی و می گی عاشق کی هستی ، یا من برای همیشه عشق و عاشقی رو می ذارم کنار ! قلبم از خوشحالی نمی تونست حرف بزنه ! از اینکه یه مهمون عزیز داشت ، تو پوست خودش نمی گنجید ! ... بالاخره به حرف اومد : وظیفه ی من فقط اینه که عاشق بشم . تو خودت باید معشوقت و پیدا کنی ... گفتم : من گشتم ... نبود ... قلبم دیگه هیچی نگفت . و منم دوباره گشتم ...

* * *

عاشق شده بودم . معشوقم و دوست داشتم ، عاشقش بودم . تمام مدت بهش فکر می کردم . نمی دونستم کیه ... ولی حاضر بودم واسش هر کاری انجام بدم ... عاشق شده بودم ، خیلی ساده . بدون اختیار خودم . انگار همون معشوق ، تو همون شب قشنگ ، اومده بود سراغم و عشقش رو گذاشته بود تو قلبم ، بدون اینکه من بفهمم ... بعد ماجرا شروع شده بود ، و من دنبالش گشته بودم ... گشتم و گشتم ...

* * *

یه روز قلبم شروع کرد به خندیدن ! مسخره ام کرد ! گفت : چیکار داری می کنی ؟! دنبال کی داری می گردی ؟! معشوقت همین جاست ! تو قلبت ... منم خندیدم . خندیدم و خندیدم . معشوقم و پیدا کرده بودم ... می خواستم ببینمش ، لحظه شماری می کردم ...

_ من می خوام ببینمش .

_ بیا تو ، ببینش . ولی فقط خودت بیا . فقط خودت و خودت ...

خودم ، فقط خودم ، تنهای تنها ، رفتم تو قلبم ... قلبم روشن بود ، اونقدر روشن که هیچی دیده نمی شد ... من معشوقمو دیدم ... نور مهمون قلبم بود ... من عاشق نور شده بودم ...

* * *

حرف آخر : از شبنم عشق خاک آدم گل شد

صد فتنه و شور در جهان حاصل شد

صد نشتر عشق بر رگ روح زدند

یک قطره

_ چرا پرواز نمی کنی  ؟
_ بال ! فقط دو تا بال کم دارم ...
_ یکی هست که حاضره بال هاشو بهت قرض بده ...
_ کی ؟!
_ یه فرشته ... روی شونه ی راستت ...
______________________________________________
حرف آخر : عقل می گوید که : بال خسته را پرواز نیست . 
               عشق می بالد که : اوجی بی نهایت پیش روست ... _ جعفر رسول زاده ( آشفته )