آدم فراموشکار بود ، بازیگوش بود : حرفای خدا رو یادش می رفت ، گاهی وقتا هم سختش بود ، تنبلی می کرد ...

خدا دورادور مواظب من بود ، منو می دید . می دید که دارم خشک می شم ... آدم رو هم می دید ، می دید که حواسش به من نیست ... تو چشماش زل می زد ، ولی آدم اونو نمی دید ! من صداش می کردم : آدم ! حواست کجاست ؟!! خدا داره تو رو نگاه می کنه ! ... صدای من به گوشش نمی رسید ، من ضعیف شده بودم ...

                                                  * * *

سالهای سال گذشت . آدم پیر شد . من خشک شدم . خدا حواسش به ما بود ، مواظب بود که ما نمیریم ... بعد وقتش رسید ... آدم مرد . وقت تنبیه بود ، آدم باید تنبیه می شد ، آخه من مهم بودم ، آدم باید اینو می فهمید . ولی آدم نفهمید ... نفهمید که اگه به من آب می داد ، اگه مراقبم بود ، من بزرگ می شدم ، درخت می شدم ، باغ می شدم ، میوه می دادم ، سایه سارش بودم ... من هدیه ی خدا بودم ، آدم اینو نفهمید ... من روحش بودم ... روحی که خشکید ...